24-02-2018

Яна куннинг, вақтнинг тез ўтиб кетаётганидан нолийман. Ё мен шунчалик қунтсиз бўлиб кетдим ёки кунларнинг самарадорлиги умуман ёқмаяпти. Нима бўлганда ҳам ўзим ўзимдан норозиман. Ҳаётда дуч келганим озгина қаршилик мени буткул енгиб қўйгандек. Курашувчанлик ҳисси умуман йўқ. Одамларга ишонч ҳисси ўзимга бўлган ишончдан ҳам пастдек гўё. Ич-ичимдан бундан кўпроғига қодир эканимни сезяпман. Кўп эмас, озгина ўзимни "қийнашим" анча яхши натижа олиб келишига ҳам ишончим комил. Лекин қунтсизлик, балки ялқовлик ҳамма ишнинг белига тепиб турибди. Ўзимга бўлган беқиёс (балки асоссиз) ишонч туфайли барча юмушларни охирги муддатга қадар суриб юриб бажариш одатга айланди. Кўп ҳолларда тасодиф туфайли бу ишларни керакли сифатда бажара олаётган бўлсам, баъзи ҳолатларда ишлар бажарилмай қолиб кетяяпти. Энг даҳшатлиси, бунда ўзимни айбдордай ҳис қилмай қўйдим. Кўп ишларда масъулиятни бўйнимга олгим келмай қолганлиги ўзимга маъқул эмас.